Aziza , cappuccino/tiramisu , jukebox..

Bir baba daha ne kadar gurur duyabilir ?

Konserden çıktıktan sonra bir an bunu düşündüm..

Dün sahnede , ve belki de her sahnesinde , babasından bahsettiği an kendi gözleri dolan , diğer gözleri dolduran , dünyanın tanıdığı , müzikle içindeki ve içimizdeki "shaitan" ları kovan bir "shaman" gibi devleşen, mistik bir kadın..

Masis in tabiri ile "Su gibi.."

Er ya da geç kız babası olmak isteyenlerdenim..

Vagıf ın ömrü yetmedi... 8 yaşında idi Aziza, o vazgeçtiğinde hayattan..

Benim ömrüm yetecek mi ?

Bir gün sahnede piyano başında devleşen kızımı , onun hissettiği heyecanın kat kat fazlasıyla bir kenardan seyredebilecek miyim..

O muhteşem konser , çıkışında bana bunları düşündürmesi ile beynimde "unutulamayacaklar" klasörüne konuldu..

"Yalnız düşüncelerden sonra en iyi gelen tanıdık yüzlerdir..."

Bu alıntı aklımda yankılanadursun, bir yandan Oldcity e yollandım.. Ne de olsa o gün hala bir "Cuma" idi..

Son 3 şarkıya yetiştim.. Jukebox yine formdaydı , onlardan daha formda olan ise seyicilerdi. Sahneden alınan kocaman bir gülümseme sonrası bira eşliğinde seyretmeye koyuldum..

Bolca zaman ve azcıkbirazcıkbirkaçtanebira dan sonra evimde buldum kendimi..

"Piyano ya başlamalıyım" diye düşüdüm en son , "tekrardan..." .

"Yoksa kızıma kim öğretecek..."

---

Bir de oğlum olsun yahu..

[maço-höt-bıyık] Hem zaten erkek adamın erk öhhöö öhhhööö... [/maço-höt-bıyık]

Tamam yahu , tamam...

hıh..